Niesamowita metamorfoza burmistrza Ursynowa zaskoczyła mnie nagle, bez płynnego przejścia, niemal z dnia na dzień.
Jeszcze kilka tygodni temu Piotr Guział miał u mnie przydomek „chłopak z Politechniki”. Tak właśnie ze swoich studenckich czasów zapamiętałem studentów zacnej krakowskiej AGH, z którymi ja, student UJ miewałem styczność na imprezach. Ich znakiem rozpoznawczym były: rzadkie brody, długie włosy, często zwinięte w kitkę, flanelowe kraciaste koszule, za duże ubrania, znoszone dżinsy i pewna aura niedbałości, która nie ma nic wspólnego z włoską sprezzaturą, ale była totalną abnegacją w ubiorze. Genus politechnikus dotknięty był chorobą daltonizmu, i jako taki wybierał kolory szaro bure, nijakie, zlewające się ze sobą i ponure.
„Chłopak z politechniki” to oczywiście określenie metaforyczne, przydomek, którym w późnych latach 90tych, można było określić większość polskich studentów, albo wręcz mężczyzn. Zresztą gatunek ten trwa dalej i przejawia zaskakującą żywotność mimo naporu sieciówek podsuwających niezłe gotowe rozwiązania, magazynów i poradników, które starają go wyedukować.
Ale jest zmiana i jej symbolem jest w tych dniach Piotr Guział. W początkach swojej medialnej kariery był łzawo czystym przykładem „chłopaka z Politechniki”. W tamtym okresie nie widać u niego najmniejszego zainteresowania swoim stylem. Nie ma próby, chybionej nawet, świadomego ubierania się. Ubranie było elementem, któremu nie poświęcał żadnej uwagi, przelotnej nawet myśli. Miało go chronić przed wiatrem i deszczem, w lecie dawać ulgę w upale. I to wszystko. Jak u człowieka pierwotnego.
Piotr Guział wyszedł z groty i dostrzegł, że jest nagi, a ściślej, że jest odziany, a nie ubrany. I swój styl zmienił diametralnie. W przeciągu kilku tygodni pozbył się fatalnego uczesania i zarostu. Jest teraz zadbany, wymuskany nawet. Szaro-bure zestawy monochromatyczne zastąpiły bardziej klasyczne, w których koszula daje wyraźny kontrast z garniturem. Zmieniła się paleta barw. Ubrania są lepiej dopasowane. Ba! Wczoraj u Moniki Olejnik pojawił się nawet w poszetce! I nie przyniosło mu to żadnej ujmy. Jego męskość nie ucierpiała.
Jest to oczywisty sygnał jakie są plany i zamiary polityczne Guziała. Próba wypłynięcia na szersze polityczne wody zaznaczyła się w stylowej metamorfozie. I wcale nie jest ważne czy bohater sam poczuł potrzebę zmiany czy zasugerował ją specjalista od PR-u. Ważne jest, że konieczność takiej zmiany trafiła do wizerunkowego elementarza, że już nie wypada wyjść do ludzi jako „chłopak z Politechniki”. Rozumieją to politycy, prawnicy, biznesmeni. Wiedza ta powoli schodzi w dół, na ulicach widać coraz więcej świetnie ubranych mężczyzn.
Drodzy polscy mężczyźni, zapewniliście już rodzinie przyzwoity dach nad głową, posłaliście dzieci do niezłych szkół, przesiedliście się do dobrego samochodu, na stole zagościły francuskie sery i wina, czas pójść krok dalej. Został do pokonania kolejny stopień piramidy Maslowa. Zadbajcie o siebie.