Zamówienie miało być „polską odpowiedzią na włoskie bespoke”… to oczywiście żart, ale termin oddania płaszcza był wyżyłowany na początek stycznia, tak abym mógł w nim pojechać na Pitti Uomo.
Materiał, duża szara (a właściwie biało czarna) jodła chodził mi po głowie od dawna. Odpowiedni materiał znalazłem w próbniku J.J. Minnis. Podobał mi się, ale był za cienki… Wiedziałem, że nada się jedynie na płaszczyk jesienny, może na ciepłą zimę, ale na prawdziwe mrozy nie da rady. Oczywiście deformowanie go podpinką, watoliną nie wchodziło w grę. Płaszcz ma stawiać opór zimnu i wiatrowi siłą materiału i podszewki (jej grubość też ma znaczenie). Zdrowy rozsądek? Moje najlepsze zamówienie (niebieski bawełniany garnitur) powstał z jego małym udziałem, więc i tym razem dałem się ponieść miłości do materiału. Styl też miałem od dawna w głowie. Niczego nieświadomy, jeszcze nie wiedząc w co się pakuję, złożyłem zamówienie w Gest Modzie, pracowni którą znam, lubię i cenię.
Wydawało się, że wszystko pójdzie gładko, doskonale znam krawców, mam tam już dopracowany krój. Co może pójść źle? Dowiedziałem się tego na pierwszej przymiarce. Szycie płaszcza, w dodatku dwurzędowego (a to moja pierwsza dwurzędówka) to jednak wejście na zupełnie nowe terytorium. Ok… może histeryzuję, ale o ile każdy szczegół marynarki z klasyczną kozerką mam przemyślany, o tyle takie zamówienie stawia nowe zagadnienia. Stałem przed lustrem, patrzyłem na siebie czując, że coś nie gra, ale nie potrafiłem zanalizować problemu i dociec jego źródła. A już myślałem, że przedszkole szycia na miarę mam za sobą…
Zacznę od ramion. Pomysł aby zrobić płaszcz z wszyciem ramienia spalla camicia nie do końca wyszedł i wycofałem się z niego rakiem.
Przy zamówieniu zupełnie nie omówiłem z krawcami kwestii kozerki, jej wysokości, kąta pod jakim ma iść szpic wyłogu… zrobili to więc po swojemu. Oczywiście tu kozerka nie jest wykończona, ale widać na co się zanosi. Łączenie kołnierza z wyłogiem idzie prawie równolegle do podłoża, a to kojarzy mi się z rysunkami z Postępu Krawieckiego, ze stylem lat 50 tych… Tego nie chciałem. Omówiłem sprawę z krawcami. Powiedzieli, że na tyle na ile pozwolą zakładki materiału postarają się, aby szpic wyłogu poszybował w górę.
Największe wahania dotyczyły jednak długości płaszcza. Krawcy rekomendowali długi, sięgający sporo za kolano. Ta długość mi się jednak nie podobała. Płaszcz niebezpiecznie zbliżał się do sutanny.Poprosiłem o skrócenie przed kolano, i ta długość (widoczna na zdjęciu) w końcu została. W takiej długości go odebrałem.
Miesiące mijały, płaszcz był używany, ale nie sięgałem po niego zbyt często. A to znaczy, że źle się
w nim czułem, że coś mi w nim nie grało.
Wybrałem się ponownie do Gest Mody, poeksperymentować z długością. Przy pomocy szpilek „skróciliśmy” płaszcz o 15 cm. Wyszła przydługa marynarka. Ale po skróceniu o 7 było dobrze, bardzo dobrze. Płaszcz sięgał do 2/3 uda i czułem się w nim znacznie lepiej. Mimo sceptycznych spojrzeń krawców poprosiłem o skrócenie i oto efekt.
Zapinanie wewnętrznego guzika bywa kłopotliwe.
Jak widać płaszcz ma kieszonkę na piersi, jednak nie przekonałem się do noszenia w niej poszetki. Nie mój styl... wychodzi zbyt formalnie jak na mój gust.
W tej formie mam płaszcz zaledwie od paru dni, ale z kategorii „wyrzut sumienia” trafił do kategorii „czy naprawdę muszę go zdejmować do spania?”.
Więcej zdjęc na: macaronitomato.natemat.pl
Zamówienie wykonał zakład Gest Moda, Stanisław Mazurczak, Eugeniusz Trzaska z Ordynackiej 11. (szukaj w etykietach).
Zdjęcia: Andrzej Belina Brzozowski